Bye mzungu bye!
Door: frankainuganda
Blijf op de hoogte en volg Franka
27 Augustus 2010 | Oeganda, Jinja
Hallo allemaal!
Hier volgt een verslagje van mijn laatste weekjes in Uganda…
Op een vrije dag had ik besloten om mezelf eens te verwennen door naar een ‘luxe’ kapsalon te gaan. Bij binnenkomst werd er al meteen hevig gediscussieerd wie er precies geschikt was om mij als klant te hebben. Nou, er werd een man geselecteerd die wel wist hoe je met mzungu haren om moet gaan. Ik ging in de stoel zitten en toen gingen ze allemaal druk op en neer rennen op zoek naar de juiste kammen en scharen. Toen hield de kapper mij een aantal scharen voor en vroeg welke hij moest gebruiken. Ik vond dat hij maar die schaar moest gebruiken die hem het beste leek. Na zeker een half uur op de stoel te hebben gezeten terwijl alle kappers om de beurt aan mijn haren hadden gefrunnikt ging mijn kapper uiterst professioneel te werk. Hij keek bijzonder serieus en hield vooral in de gaten of andere mensen ook wel naar hem keken om te zien hoe goed hij wel niet was met mzungu haren. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat hij het absoluut perfect vond. Na het knippen ging hij mijn haren wassen. Ik zat in een zeer oncomfortabele ligstoel waarvan ik nu nog pijn aan mijn nek heb. De kapper heeft mijn haren met 5 verschillende shampoos gewassen, en nog meer crèmepjes erin gesmeerd. En tot slot moest het natuurlijk ook nog geföhnd en ontelbare keren gekamd worden. Maar ik ben wel zeer tevreden over het eindresultaat en voor een kleine 5 euro ben ik de hele middag ‘verwend’ in de kapsalon.
Sjors z’n moeder is een paar weekjes op bezoek geweest en ze ging ook met ons mee naar het ADSN. Helaas hadden de meisjes 2 weken vakantie maar de straatjongens waren er natuurlijk wel. Ze had 11 paar nieuwe voetbalschoenen meegenomen uit Nederland om aan de jongens te geven. De jongens waren natuurlijk superblij en konden niet wachten totdat ze de schoenen mogen gebruiken. Uiteraard worden de schoenen wel gemerkt met een nummer en wordt op een lijst bijgehouden wie welke schoenen wanneer heeft want anders zijn ze binnen de kortste keren verdwenen!
Verder hebben we met Willie, Sjors z’n moeder, het straatkinderen afkickcentrum in Mpumedde bezocht. Hier zit Waiswa, ook een van de straatjongens van ADSN. Het centrum wordt geleid door Jo-Anne die in haar eentje zorgt voor 12 tot 24 vaak verslaafde straatkinderen. Uiteraard werden we ook hier verwelkomd door allemaal enthousiaste kinderen die niets leuker vinden dan met mzungu’s spelen en op de foto gezet worden. Waiswa was ontzettend verrast door ons bezoek en was zeer trots op z’n blanke vrienden.
Ook zijn we samen met Mozes, een vriend van ons, en Willie naar de Bujagali Falls geweest.
Hier hebben we wederom kunnen zien hoe geschift het is om te gaan raften hier in Jinja. Het blijft natuurlijk wel een mooi natuurspektakel dat dit keer werd bezocht door hordes toeristen. Na de Bujagali Falls gingen we naar The Source of the Nile. Onze vriend Mozes ging ook mee op het bootje en hij vond het akelig omdat hij nog nooit op water had bewogen. Het boottochtje over Lake Victoria en de Nijl duurde een uur en onderweg zagen we reuzenhagedissen en tientallen mooie vogeltjes. Mozes was diep onder de indruk en beweerde dat dit de mooiste dag uit z’n leven was. In de avond gingen we naar een festival in een openluchtstadion. Samen met Willie hebben we kunnen genieten van life muziek van bekende en zeker ook minder bekende Ugandeese artiesten. Omdat onze vriend Mozes bij de organisatie hoorde verraste de MC ons door in keer Sjors from The Netherlands op het podium te roepen. Helaas is Sjors niet het podium opgegaan en heeft hij zijn kans op eeuwige roem in Uganda verspild.
Verder hebben we met Willie het dorpje Kimasa bezocht. Hier werden we wederom getrakteerd op spectaculaire dansvoorstellingen. De burgemeester had de lokale dansgroepjes verzameld die verschillende opvoeringen hielden met de traditionele dansen van de stammen uit het noorden. Erg indrukwekkend om te zien hoe fanatiek de mensen dansen op hun zeer innovatieve zelfgemaakte instrumenten. Ze gaan helemaal op in de muziek en raken bijna in een soort van trance. Na de voorstelling wilden de ‘artiesten’ natuurlijk allemaal met ons praten waarbij al snel duidelijk werd dat de meerderheid onder de invloed was van de zelf gebrouwen drank Waragi. Alcoholisme is vaak een groot probleem hier in de kleine dorpjes en dus ook in Kimasa. Paulo Okello, de burgemeester hield ook nog een toespraak over hoe geweldig Nederlandse mensen zijn. Kimasa krijgt veel sponsoring uit Nederland, zo zijn ze nu bezig om stroom te brengen in dit dorpje dat voornamelijk bestaat uit vluchtelingen. De burgemeester riep iedereen op om wanneer ze een Nederlander ontmoeten deze mee te nemen naar hun huis en ze eten en drinken te geven omdat zij hun naaste blanke broeders en zusters zijn. De lucht zag donker en het werd duidelijk dat het snel zou gaan regenen dus gingen we na wat kletspraatjes met de mensen op zoek naar een bodaboda om ons terug naar de stad te brengen. Natuurlijk konden we in het dorpje zelf geen boda’s vinden dus liepen we door het dorpje naar Mpumedde, het volgende dorpje. Ondertussen had zich natuurlijk een hele sliert kinderen rond ons heen verzameld. Lopen door een afgelegen Afrikaans dorpje bestaande uit hutjes van modder en koeienpoep zonder elektriciteit of stromend water blijft een overweldigende ervaring. Uit alle hutjes komen mensen gekropen om maar enthousiast te zwaaien. Kinderen weten niet wat ze zien en rennen achter je aan en vechten om wie nu je hand vast mag houden. Meer Afrika dan dit kun je niet krijgen! Natuurlijk wordt je behalve met het enthousiasme van de mensen ook geconfronteerd met de absolute armoede. Je kan gewoon zien dat deze mensen niets hebben behalve de verrotte vodden aan hun lijf. Onvoorstelbaar hoe een stelletje rondlopende mzungu’s voor heel even de gedachten van de dagelijkse zorgen af kunnen brengen en een glimlach van oor tot oor kunnen veroorzaken.
Ook heb ik natuurlijk mijn 23ste verjaardag gevierd hier in Uganda. De woensdag vóór mijn verjaardag gingen ik en Willie samen met Jackie en Dennis (vriendin en neefje van de buurvrouw) naar de markt om groenten, fruit, aardappels en geitenvlees te halen.
Na de boodschappen konden we beginnen met de voorbereidingen voor mijn verjaardagsfeest op ons dak die avond. De matoke (lokaal bananengerecht) werd gepild, de ananas gesneden, de aardappels geschild, de kolen opgewarmd en het geitenvlees gekookt. Ik had hulp van mijn African Sisters die gelukkig precies weten hoe ze alles lekker klaar kunnen maken. Nadat we de hele middag gezellig eten hadden voorbereid kwam Paulo ( een vriend) de muziekinstallatie brengen. Sjors en Paulo hadden alles geïnstalleerd en straten verder kon je de muziek al horen! De vrienden en vriendinnen kwamen binnen en er werd lekker gegeten, gedronken en gedanst. Gelukkig was er geen regen en is de stroom niet één keer uitgevallen! Toen ging de muziek uit en nam Sjors het woord. In de middag had ik Santos (ook een vriend..) aan de telefoon die zich verontschuldigde dat ie niet op mijn verjaardag kon komen. Maar toen kwam ie ’s avonds in een keer het dak op met een fantastisch heerlijk chocolade taart met brandende kaarsjes. Op de taart stond Happy Birthday Franc maar hij smaakte echt heerlijk. Na bijna 6 maanden weer eens echte chocolade, mijn avond kon niet meer stuk! Vooral niet toen ik daarna ook nog een heel mooi schilderij als kado kreeg. Ook werd de birthdaygirl op een stoel gezet om vervolgens van verschillende gasten een lapdance te ontvangen. Tja, dat was natuurlijk hilarisch en ik kwam niet meer bij van het lachen en alle andere gasten ook niet! Toen alles op was gingen we naar Sombrero’s om het feestje verder voort te zetten. Echt superlief wat heel veel verschillende mensen allemaal voor me gedaan hebben om het feestje tot een groot succes te maken!
Op de dag van mijn verjaardag zelf hadden we eerst een lunch met de straatjongens van ADSN. Ik had matoke, aardappels, rijst en geitenvlees gekocht. Normaal eten ze pocho (maispoeder aangelengd met water) dus dit was een waar feestmaal voor ze. Na de lunch was het tijd om afscheid te nemen van Willie, in Jinja beter bekend als mama Shosh (Sjors). Na 3 weekjes zat de tijd in Uganda erop voor Willie. Maar ik denk zeker dat ze wel genoten heeft hier!
De rest van de dag hebben we de hele dag aan het zwembad gelegen. Toen we terugreden op de boda kwamen we midden in een politieke optocht terecht. Mensen betuigden hun steun aan een nieuw lid van het parlement. Dit ging uiteraard gepaard met veel geschreeuw, muziek en gedans. Een paar blanke op de bodaboda midden door de optocht zorgde natuurlijk voor nog meer ophef. Daarna nog lekker uitgegeten en ik kan dus wel zeggen dat ik een zeer geslaagde verjaardag heb gehad.
Ook zijn we nog bij Sadat op bezoek geweest. Een van de straatjongens van ADSN die tegenwoordig op school zit. Hij zit tijdens de vakantie in een dorpje ongeveer een uur rijden vanaf Jinja. Samen met 2 andere jongens van ADSN, Yusuf en Salvado, gingen we dus op bezoek bij Sadat. We kwamen in een of ander superafgelegen dorpje terecht waar al snel bekend was dat er mzungu’s waren. Binnen enkele minuten stond dus het halve dorp bij Sadat voor het huis. Als je ooit wilt weten hoe het is om beroemd te zijn moet je echt in Uganda op vakantie gaan. Uit alle hoekjes en gaatjes komen mensen om verschrikkelijk enthousiast te zwaaien en de echte dappere durven naar je toe te komen om op hun knieën je een handje te geven; mzungu, how are you? Sjors ging Sadat helpen met het afbouwen van het huis van zijn familie dus hij had zakken cement meegenomen waar Sadat natuurlijk dolgelukkig mee was. Ook hadden we suiker, zeep en thee meegenomen voor hem en zijn grootmoeder die met de groots denkbare dank werden aangenomen. Toen begon de lange hobbelende terugreis waarbij voor het eerst echt begon door te dringen dat ik me binnenkort niet meer in deze prachtige natuurlijke omgeving zal bevinden die ondertussen zo normaal is geworden. Langs de weg zie je kleine dorpjes, vrouwen en kinderen in de rij staan bij een waterput en overal waar je kijkt mooie natuur.
Nu nog maar een paar dagen te gaan in Uganda… Het afscheid komt steeds dichterbij. Heel onwerkelijk om te beseffen dat ik al deze mensen waarschijnlijk nooit meer zal zien. Ik heb heel veel zin om weer terug naar huis te komen maar ik zie er ook heel erg tegenop op om afscheid te nemen van Uganda en alle nieuwe vrienden. De meisjes bij ADSN hadden onderling een inzamelingsactie gehouden om het geld bij elkaar te krijgen om mijn ticket om te boeken maar toen ik het werkelijke bedrag noemde hielden ze er toch maar mee op…
Het eerste afscheid was vandaag bij ADSN. In de ochtend gingen we samen met Reaggan en Egu naar de markt om wat eten te halen voor de afscheidslunch. Onderweg liepen we dus nog een keer langs de hangplekken van de straatjongens om gedag te zeggen tegen die jongens die niet naar het centrum komen. Op de markt kochten we aardappels en skumawiki om een soort van Ugandese boerenkool te maken voor de afscheidslunch. Tijdens de lunch kregen we nog een speech van mister Ibra en mister Opira. De boerenkool viel goed in de smaak en na de lunch was het tijd om foto’s uit te delen die Sjors en ik hadden laten afdrukken. Ik kreeg ook nog een lief afscheidsbriefje van Reaggan. De jongens vinden het allemaal heel erg dat we weg gaan en ze zijn allemaal bang dat we nooit meer terug komen… Ze deden vandaag dus extra hun best om te zorgen dat we ze nooit meer zullen vergeten. De foto’s vonden ze superleuk en ik weet zeker dat ze die voor altijd zullen bewaren. Maar maandag gaan we toch nog terug omdat we het afscheid nog zo lang mogelijk willen uitstellen!
De komende dagen zullen vooral in het teken staan van afscheid nemen. Vanavond en morgen nog lekker op stap met onze vrienden en maandag ga ik nog afscheid nemen bij Alba en de meisjes (en dit maal definitief bij ADSN). Dinsdagochtend vertrekken we naar Entebbe om na een lange vlucht met tussenstop in Dubai op woensdagmiddag aan te komen in Düsseldorf.
Ik heb hier heel veel geleerd en ik ben zeer dankbaar dat ik een half jaar hier heb mogen zijn.
Ik neem afscheid van een wereld die zo anders is dan degene waar ik vandaan kom.
Ik ga weg uit het land waar ik één van de weinige ben om terug te gaan naar het land waar ik een van de vele ben.
Ik ga weg uit het land waar ik dagelijks geconfronteerd word met armoede en honger om terug te gaan naar het land waar iedereen in overvloed leeft.
Ik ga weg uit het land waar milieubewustheid noodzakelijk is (ieder plastic flesje wordt uit pure armoede voor wel 100 verschillende doeleinden gebruikt) om terug te gaan naar het land van gloeilampen en zonne-energie.
Ik ga weg uit het land waar afval een belangrijke bron van inkomsten is om terug te gaan naar het land waar veel van het ‘afval’ vandaan komt.
Ik ga weg uit het land van met de hand wassen om terug te gaan naar het land met de ontelbare machines.
Ik ga weg uit het land waar elektriciteit maar voor sommige mensen bestemd is om terug te gaan naar het land waar zelfs tandenborstels op elektriciteit werken.
Ik ga weg uit het land van waterputten om terug te gaan naar het land waar er zelfs warm water uit de kraan komt.
Ik ga weg uit het land van zandwegen en kraters in het asfalt om terug te gaan naar het land van de fietspaden en stoplichten.
Ik ga weg uit het land van de zebra’s om terug te gaan naar het land van de zebrapaden.
Ik ga weg uit het land waar kinderen spelen met oude fietsbanden en stokken om terug te gaan naar het land waar kinderen videospelletje spelen.
Ik ga weg uit het land waar de mensen zo sterk gebouwd zijn om terug te gaan naar het land van de (in vergelijking met Afrikanen) porseleinen popjes.
Ik ga weg uit het land van jackfruit, pocho, matoke, chapati en samosa om terug te gaan naar het land van de hutspot, frikadellen, mosselen, harde broodjes en mc donald’s.
Ik ga weg uit het land van de zelfgemaakt stoffen en klerenmakers om terug te gaan naar het land van de Vero Moda en The Sting.
Ik ga weg uit het land waar ik eeuwig het middelpunt ben om mijn huidskleur om terug te gaan naar het land waar de mensen alle kleuren van de regenboog hebben.
Ik ga weg uit het land van zwaaiende kinderen en mzungu, how are you om terug te gaan naar het land waar ik niet eens opval als ik op straat loop.
Ik ga weg uit het land waar computers en internet voor velen iets onbekends is om terug te gaan naar het land waar iedereen thuis inlogt om te kijken wat andere mensen aan het doen zijn.
Ik ga weg uit het land waar jonge mensen hun lichaam verkopen en om het schoolgeld van kleine broertjes en zusjes te betalen om terug te gaan naar het land waar kinderen een hekel hebben aan school.
Ik ga weg uit het land waar vrouwen verkocht en onderdrukt worden om terug te gaan naar het land waar de vrouwen (vaak) de broek aan hebben.
Ik ga weg uit het land waar 2 euro een dagelijks inkomen is om terug te gaan naar het land waar je voor 2 euro net een glaasje frisdrank kunt kopen.
Ik ga weg uit het land waar homoseksualiteit en prostitutie verboden zijn om terug te gaan naar het land van de Gayparade en de Wallen.
Ik ga weg uit het land waar straatkinderen lijm en benzine snuiven om te ontsnappen aan de honger en kou om terug te gaan naar het land waar lijm en benzine voor hele andere doeleinden gebruikt worden.
Ik ga weg uit het land waar huizen bestaan uit modderhutjes en koeienmest om terug te gaan naar het land van gebouwen met 20 en meer verdiepingen.
Ik ga weg uit het land waar Fanta orange ook echt oranje is om terug te gaan naar het land van Oranje.
Ik ga weg uit het land waar mensen de tijd hebben om terug te gaan naar het land waar mensen horloges hebben.
Ik ga weg uit het land van corrupte politie om terug te gaan naar het land van sociale controle.
Ik ga weg uit het land van de bodaboda’s en matatu’s om terug te gaan naar het land van fietsen en bussen.
Uganda en Nederland, te veel verschillen om allemaal op te noemen. Uganda, het land dat ik even heb mogen meemaken en Nederland het land dat me gemaakt heeft tot hoe ik ben.
Wauw, wat een ervaring weer. Ik ben zeer dankbaar voor alles wat ik hebben zien en meemaken. En het meest dankbaar ben ik voor alle fantastische mensen die ik hier heb ontmoet.
Tot snel allemaal!!!
Liefs,
Franka
Hier volgt een verslagje van mijn laatste weekjes in Uganda…
Op een vrije dag had ik besloten om mezelf eens te verwennen door naar een ‘luxe’ kapsalon te gaan. Bij binnenkomst werd er al meteen hevig gediscussieerd wie er precies geschikt was om mij als klant te hebben. Nou, er werd een man geselecteerd die wel wist hoe je met mzungu haren om moet gaan. Ik ging in de stoel zitten en toen gingen ze allemaal druk op en neer rennen op zoek naar de juiste kammen en scharen. Toen hield de kapper mij een aantal scharen voor en vroeg welke hij moest gebruiken. Ik vond dat hij maar die schaar moest gebruiken die hem het beste leek. Na zeker een half uur op de stoel te hebben gezeten terwijl alle kappers om de beurt aan mijn haren hadden gefrunnikt ging mijn kapper uiterst professioneel te werk. Hij keek bijzonder serieus en hield vooral in de gaten of andere mensen ook wel naar hem keken om te zien hoe goed hij wel niet was met mzungu haren. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat hij het absoluut perfect vond. Na het knippen ging hij mijn haren wassen. Ik zat in een zeer oncomfortabele ligstoel waarvan ik nu nog pijn aan mijn nek heb. De kapper heeft mijn haren met 5 verschillende shampoos gewassen, en nog meer crèmepjes erin gesmeerd. En tot slot moest het natuurlijk ook nog geföhnd en ontelbare keren gekamd worden. Maar ik ben wel zeer tevreden over het eindresultaat en voor een kleine 5 euro ben ik de hele middag ‘verwend’ in de kapsalon.
Sjors z’n moeder is een paar weekjes op bezoek geweest en ze ging ook met ons mee naar het ADSN. Helaas hadden de meisjes 2 weken vakantie maar de straatjongens waren er natuurlijk wel. Ze had 11 paar nieuwe voetbalschoenen meegenomen uit Nederland om aan de jongens te geven. De jongens waren natuurlijk superblij en konden niet wachten totdat ze de schoenen mogen gebruiken. Uiteraard worden de schoenen wel gemerkt met een nummer en wordt op een lijst bijgehouden wie welke schoenen wanneer heeft want anders zijn ze binnen de kortste keren verdwenen!
Verder hebben we met Willie, Sjors z’n moeder, het straatkinderen afkickcentrum in Mpumedde bezocht. Hier zit Waiswa, ook een van de straatjongens van ADSN. Het centrum wordt geleid door Jo-Anne die in haar eentje zorgt voor 12 tot 24 vaak verslaafde straatkinderen. Uiteraard werden we ook hier verwelkomd door allemaal enthousiaste kinderen die niets leuker vinden dan met mzungu’s spelen en op de foto gezet worden. Waiswa was ontzettend verrast door ons bezoek en was zeer trots op z’n blanke vrienden.
Ook zijn we samen met Mozes, een vriend van ons, en Willie naar de Bujagali Falls geweest.
Hier hebben we wederom kunnen zien hoe geschift het is om te gaan raften hier in Jinja. Het blijft natuurlijk wel een mooi natuurspektakel dat dit keer werd bezocht door hordes toeristen. Na de Bujagali Falls gingen we naar The Source of the Nile. Onze vriend Mozes ging ook mee op het bootje en hij vond het akelig omdat hij nog nooit op water had bewogen. Het boottochtje over Lake Victoria en de Nijl duurde een uur en onderweg zagen we reuzenhagedissen en tientallen mooie vogeltjes. Mozes was diep onder de indruk en beweerde dat dit de mooiste dag uit z’n leven was. In de avond gingen we naar een festival in een openluchtstadion. Samen met Willie hebben we kunnen genieten van life muziek van bekende en zeker ook minder bekende Ugandeese artiesten. Omdat onze vriend Mozes bij de organisatie hoorde verraste de MC ons door in keer Sjors from The Netherlands op het podium te roepen. Helaas is Sjors niet het podium opgegaan en heeft hij zijn kans op eeuwige roem in Uganda verspild.
Verder hebben we met Willie het dorpje Kimasa bezocht. Hier werden we wederom getrakteerd op spectaculaire dansvoorstellingen. De burgemeester had de lokale dansgroepjes verzameld die verschillende opvoeringen hielden met de traditionele dansen van de stammen uit het noorden. Erg indrukwekkend om te zien hoe fanatiek de mensen dansen op hun zeer innovatieve zelfgemaakte instrumenten. Ze gaan helemaal op in de muziek en raken bijna in een soort van trance. Na de voorstelling wilden de ‘artiesten’ natuurlijk allemaal met ons praten waarbij al snel duidelijk werd dat de meerderheid onder de invloed was van de zelf gebrouwen drank Waragi. Alcoholisme is vaak een groot probleem hier in de kleine dorpjes en dus ook in Kimasa. Paulo Okello, de burgemeester hield ook nog een toespraak over hoe geweldig Nederlandse mensen zijn. Kimasa krijgt veel sponsoring uit Nederland, zo zijn ze nu bezig om stroom te brengen in dit dorpje dat voornamelijk bestaat uit vluchtelingen. De burgemeester riep iedereen op om wanneer ze een Nederlander ontmoeten deze mee te nemen naar hun huis en ze eten en drinken te geven omdat zij hun naaste blanke broeders en zusters zijn. De lucht zag donker en het werd duidelijk dat het snel zou gaan regenen dus gingen we na wat kletspraatjes met de mensen op zoek naar een bodaboda om ons terug naar de stad te brengen. Natuurlijk konden we in het dorpje zelf geen boda’s vinden dus liepen we door het dorpje naar Mpumedde, het volgende dorpje. Ondertussen had zich natuurlijk een hele sliert kinderen rond ons heen verzameld. Lopen door een afgelegen Afrikaans dorpje bestaande uit hutjes van modder en koeienpoep zonder elektriciteit of stromend water blijft een overweldigende ervaring. Uit alle hutjes komen mensen gekropen om maar enthousiast te zwaaien. Kinderen weten niet wat ze zien en rennen achter je aan en vechten om wie nu je hand vast mag houden. Meer Afrika dan dit kun je niet krijgen! Natuurlijk wordt je behalve met het enthousiasme van de mensen ook geconfronteerd met de absolute armoede. Je kan gewoon zien dat deze mensen niets hebben behalve de verrotte vodden aan hun lijf. Onvoorstelbaar hoe een stelletje rondlopende mzungu’s voor heel even de gedachten van de dagelijkse zorgen af kunnen brengen en een glimlach van oor tot oor kunnen veroorzaken.
Ook heb ik natuurlijk mijn 23ste verjaardag gevierd hier in Uganda. De woensdag vóór mijn verjaardag gingen ik en Willie samen met Jackie en Dennis (vriendin en neefje van de buurvrouw) naar de markt om groenten, fruit, aardappels en geitenvlees te halen.
Na de boodschappen konden we beginnen met de voorbereidingen voor mijn verjaardagsfeest op ons dak die avond. De matoke (lokaal bananengerecht) werd gepild, de ananas gesneden, de aardappels geschild, de kolen opgewarmd en het geitenvlees gekookt. Ik had hulp van mijn African Sisters die gelukkig precies weten hoe ze alles lekker klaar kunnen maken. Nadat we de hele middag gezellig eten hadden voorbereid kwam Paulo ( een vriend) de muziekinstallatie brengen. Sjors en Paulo hadden alles geïnstalleerd en straten verder kon je de muziek al horen! De vrienden en vriendinnen kwamen binnen en er werd lekker gegeten, gedronken en gedanst. Gelukkig was er geen regen en is de stroom niet één keer uitgevallen! Toen ging de muziek uit en nam Sjors het woord. In de middag had ik Santos (ook een vriend..) aan de telefoon die zich verontschuldigde dat ie niet op mijn verjaardag kon komen. Maar toen kwam ie ’s avonds in een keer het dak op met een fantastisch heerlijk chocolade taart met brandende kaarsjes. Op de taart stond Happy Birthday Franc maar hij smaakte echt heerlijk. Na bijna 6 maanden weer eens echte chocolade, mijn avond kon niet meer stuk! Vooral niet toen ik daarna ook nog een heel mooi schilderij als kado kreeg. Ook werd de birthdaygirl op een stoel gezet om vervolgens van verschillende gasten een lapdance te ontvangen. Tja, dat was natuurlijk hilarisch en ik kwam niet meer bij van het lachen en alle andere gasten ook niet! Toen alles op was gingen we naar Sombrero’s om het feestje verder voort te zetten. Echt superlief wat heel veel verschillende mensen allemaal voor me gedaan hebben om het feestje tot een groot succes te maken!
Op de dag van mijn verjaardag zelf hadden we eerst een lunch met de straatjongens van ADSN. Ik had matoke, aardappels, rijst en geitenvlees gekocht. Normaal eten ze pocho (maispoeder aangelengd met water) dus dit was een waar feestmaal voor ze. Na de lunch was het tijd om afscheid te nemen van Willie, in Jinja beter bekend als mama Shosh (Sjors). Na 3 weekjes zat de tijd in Uganda erop voor Willie. Maar ik denk zeker dat ze wel genoten heeft hier!
De rest van de dag hebben we de hele dag aan het zwembad gelegen. Toen we terugreden op de boda kwamen we midden in een politieke optocht terecht. Mensen betuigden hun steun aan een nieuw lid van het parlement. Dit ging uiteraard gepaard met veel geschreeuw, muziek en gedans. Een paar blanke op de bodaboda midden door de optocht zorgde natuurlijk voor nog meer ophef. Daarna nog lekker uitgegeten en ik kan dus wel zeggen dat ik een zeer geslaagde verjaardag heb gehad.
Ook zijn we nog bij Sadat op bezoek geweest. Een van de straatjongens van ADSN die tegenwoordig op school zit. Hij zit tijdens de vakantie in een dorpje ongeveer een uur rijden vanaf Jinja. Samen met 2 andere jongens van ADSN, Yusuf en Salvado, gingen we dus op bezoek bij Sadat. We kwamen in een of ander superafgelegen dorpje terecht waar al snel bekend was dat er mzungu’s waren. Binnen enkele minuten stond dus het halve dorp bij Sadat voor het huis. Als je ooit wilt weten hoe het is om beroemd te zijn moet je echt in Uganda op vakantie gaan. Uit alle hoekjes en gaatjes komen mensen om verschrikkelijk enthousiast te zwaaien en de echte dappere durven naar je toe te komen om op hun knieën je een handje te geven; mzungu, how are you? Sjors ging Sadat helpen met het afbouwen van het huis van zijn familie dus hij had zakken cement meegenomen waar Sadat natuurlijk dolgelukkig mee was. Ook hadden we suiker, zeep en thee meegenomen voor hem en zijn grootmoeder die met de groots denkbare dank werden aangenomen. Toen begon de lange hobbelende terugreis waarbij voor het eerst echt begon door te dringen dat ik me binnenkort niet meer in deze prachtige natuurlijke omgeving zal bevinden die ondertussen zo normaal is geworden. Langs de weg zie je kleine dorpjes, vrouwen en kinderen in de rij staan bij een waterput en overal waar je kijkt mooie natuur.
Nu nog maar een paar dagen te gaan in Uganda… Het afscheid komt steeds dichterbij. Heel onwerkelijk om te beseffen dat ik al deze mensen waarschijnlijk nooit meer zal zien. Ik heb heel veel zin om weer terug naar huis te komen maar ik zie er ook heel erg tegenop op om afscheid te nemen van Uganda en alle nieuwe vrienden. De meisjes bij ADSN hadden onderling een inzamelingsactie gehouden om het geld bij elkaar te krijgen om mijn ticket om te boeken maar toen ik het werkelijke bedrag noemde hielden ze er toch maar mee op…
Het eerste afscheid was vandaag bij ADSN. In de ochtend gingen we samen met Reaggan en Egu naar de markt om wat eten te halen voor de afscheidslunch. Onderweg liepen we dus nog een keer langs de hangplekken van de straatjongens om gedag te zeggen tegen die jongens die niet naar het centrum komen. Op de markt kochten we aardappels en skumawiki om een soort van Ugandese boerenkool te maken voor de afscheidslunch. Tijdens de lunch kregen we nog een speech van mister Ibra en mister Opira. De boerenkool viel goed in de smaak en na de lunch was het tijd om foto’s uit te delen die Sjors en ik hadden laten afdrukken. Ik kreeg ook nog een lief afscheidsbriefje van Reaggan. De jongens vinden het allemaal heel erg dat we weg gaan en ze zijn allemaal bang dat we nooit meer terug komen… Ze deden vandaag dus extra hun best om te zorgen dat we ze nooit meer zullen vergeten. De foto’s vonden ze superleuk en ik weet zeker dat ze die voor altijd zullen bewaren. Maar maandag gaan we toch nog terug omdat we het afscheid nog zo lang mogelijk willen uitstellen!
De komende dagen zullen vooral in het teken staan van afscheid nemen. Vanavond en morgen nog lekker op stap met onze vrienden en maandag ga ik nog afscheid nemen bij Alba en de meisjes (en dit maal definitief bij ADSN). Dinsdagochtend vertrekken we naar Entebbe om na een lange vlucht met tussenstop in Dubai op woensdagmiddag aan te komen in Düsseldorf.
Ik heb hier heel veel geleerd en ik ben zeer dankbaar dat ik een half jaar hier heb mogen zijn.
Ik neem afscheid van een wereld die zo anders is dan degene waar ik vandaan kom.
Ik ga weg uit het land waar ik één van de weinige ben om terug te gaan naar het land waar ik een van de vele ben.
Ik ga weg uit het land waar ik dagelijks geconfronteerd word met armoede en honger om terug te gaan naar het land waar iedereen in overvloed leeft.
Ik ga weg uit het land waar milieubewustheid noodzakelijk is (ieder plastic flesje wordt uit pure armoede voor wel 100 verschillende doeleinden gebruikt) om terug te gaan naar het land van gloeilampen en zonne-energie.
Ik ga weg uit het land waar afval een belangrijke bron van inkomsten is om terug te gaan naar het land waar veel van het ‘afval’ vandaan komt.
Ik ga weg uit het land van met de hand wassen om terug te gaan naar het land met de ontelbare machines.
Ik ga weg uit het land waar elektriciteit maar voor sommige mensen bestemd is om terug te gaan naar het land waar zelfs tandenborstels op elektriciteit werken.
Ik ga weg uit het land van waterputten om terug te gaan naar het land waar er zelfs warm water uit de kraan komt.
Ik ga weg uit het land van zandwegen en kraters in het asfalt om terug te gaan naar het land van de fietspaden en stoplichten.
Ik ga weg uit het land van de zebra’s om terug te gaan naar het land van de zebrapaden.
Ik ga weg uit het land waar kinderen spelen met oude fietsbanden en stokken om terug te gaan naar het land waar kinderen videospelletje spelen.
Ik ga weg uit het land waar de mensen zo sterk gebouwd zijn om terug te gaan naar het land van de (in vergelijking met Afrikanen) porseleinen popjes.
Ik ga weg uit het land van jackfruit, pocho, matoke, chapati en samosa om terug te gaan naar het land van de hutspot, frikadellen, mosselen, harde broodjes en mc donald’s.
Ik ga weg uit het land van de zelfgemaakt stoffen en klerenmakers om terug te gaan naar het land van de Vero Moda en The Sting.
Ik ga weg uit het land waar ik eeuwig het middelpunt ben om mijn huidskleur om terug te gaan naar het land waar de mensen alle kleuren van de regenboog hebben.
Ik ga weg uit het land van zwaaiende kinderen en mzungu, how are you om terug te gaan naar het land waar ik niet eens opval als ik op straat loop.
Ik ga weg uit het land waar computers en internet voor velen iets onbekends is om terug te gaan naar het land waar iedereen thuis inlogt om te kijken wat andere mensen aan het doen zijn.
Ik ga weg uit het land waar jonge mensen hun lichaam verkopen en om het schoolgeld van kleine broertjes en zusjes te betalen om terug te gaan naar het land waar kinderen een hekel hebben aan school.
Ik ga weg uit het land waar vrouwen verkocht en onderdrukt worden om terug te gaan naar het land waar de vrouwen (vaak) de broek aan hebben.
Ik ga weg uit het land waar 2 euro een dagelijks inkomen is om terug te gaan naar het land waar je voor 2 euro net een glaasje frisdrank kunt kopen.
Ik ga weg uit het land waar homoseksualiteit en prostitutie verboden zijn om terug te gaan naar het land van de Gayparade en de Wallen.
Ik ga weg uit het land waar straatkinderen lijm en benzine snuiven om te ontsnappen aan de honger en kou om terug te gaan naar het land waar lijm en benzine voor hele andere doeleinden gebruikt worden.
Ik ga weg uit het land waar huizen bestaan uit modderhutjes en koeienmest om terug te gaan naar het land van gebouwen met 20 en meer verdiepingen.
Ik ga weg uit het land waar Fanta orange ook echt oranje is om terug te gaan naar het land van Oranje.
Ik ga weg uit het land waar mensen de tijd hebben om terug te gaan naar het land waar mensen horloges hebben.
Ik ga weg uit het land van corrupte politie om terug te gaan naar het land van sociale controle.
Ik ga weg uit het land van de bodaboda’s en matatu’s om terug te gaan naar het land van fietsen en bussen.
Uganda en Nederland, te veel verschillen om allemaal op te noemen. Uganda, het land dat ik even heb mogen meemaken en Nederland het land dat me gemaakt heeft tot hoe ik ben.
Wauw, wat een ervaring weer. Ik ben zeer dankbaar voor alles wat ik hebben zien en meemaken. En het meest dankbaar ben ik voor alle fantastische mensen die ik hier heb ontmoet.
Tot snel allemaal!!!
Liefs,
Franka
-
27 Augustus 2010 - 12:58
Sanne:
Damn...
Een land waar jij een half jaar een hoop goeds hebt kunnen doe en waar de kinderen daar een leven lang aan zullen terugdenken!!
Tot gauw en een fijne terugreis!
Dikke knuffel xx
-
27 Augustus 2010 - 13:28
Masha:
Wauw wat een prachtig verhaal! Echt super dat je een leuke verjaardag hebt gehad!
En de de verschillen tussen NL en Uganda zijn zeker groot en dat heeft jou zeker doen nadenken over heel dingen. Ik kan niet wachten tot je terug bent om het persoonlijk te horen!!
Tot volgende week!
Een veilige reis terug!
twahashtik! xxx -
27 Augustus 2010 - 13:56
Jeroen H:
Kom maar snel hierheen kleine Frenkie! Je hebt echt klasse werk verricht, op naar de nieuwe uitdaging! Maar eerst even Sweeti Sranang :) -
27 Augustus 2010 - 15:03
Angele Geerlings:
hoi franka, ich höb dien verhaole gevolg en vinj ut geweldig te kinne leaze waas dich allemaol beleefs. petje aaf, ich vingj ut heel knap!!!! ich wins dich ein hele gooie reis truuk!
groetjes angele -
27 Augustus 2010 - 15:27
Dieke:
Woww wuur gewoen stil van t letste stuk van dien verhoal..!
tot euver ein paar daagjes..
xxxx! -
27 Augustus 2010 - 15:34
Angela:
Super mooi verhaal! Je hebt echt veel meegemaakt daar! Zal wel weer wennen worden in Nederland...Ik ben echt blij dat ik je volgende week vrijdag weer kan zien! Is lang geleden.
Dikke kus Angela -
27 Augustus 2010 - 19:02
Willie:
Lieve meid, het was me een waar genoegen om je te hebben mogen leren kennen, daar in dat verre, mooie Uganda. We hebben samen een paar fijne weken gehad en zeker je verjaardag was superleuk om die op deze manier met jou, Sjors en je vrienden te hebben mogen vieren! Ik wil jou ook nog bedanken dat je een fijn maatje bent (geweest) voor Sjors!
Wat een prachtig einde van je reisverhalen!!
Een hele goede, behouden terugreis gewenst en zie je woensdag op het vliegveld!
Dikke knuffel -
28 Augustus 2010 - 08:23
Margriet Bongartz:
Een hele fijne reis terug en behouden thuiskomst. -
28 Augustus 2010 - 10:10
Ria Van De Bongard:
hallo franka weer een mooie brief nuver lang ik dat je weer thuis komt valt niet mee om af schijd te nemen maar er is een komen en gaan is niet leuk je heb het daar naar je zin gehad dan valt dat tegen maar thuis komen is ook fijn zijn wij weer blij
goede reis terug dikke zoen oma doei
-
28 Augustus 2010 - 11:25
Marian:
hee moei verhoal weer veural det letste gedealte maar auch wear hiel fijn detse teruuk kums ich wins dich eine hiele goeie teruukreis en tot gauw -
28 Augustus 2010 - 14:05
Renee:
Bijna weer terug in NL, wat gaat de tijd toch hard zeg...
Ben benieuwd naar alle foto's en de verhalen, dus snel afspreken dan zal ik de borgoe koud zetten om alvast in de stemming te komen voor de volgende reis naar Suriname.
xxxjes -
28 Augustus 2010 - 15:40
Crash:
ik mot zegge det dit ein van dien indrukwekkenste verhoale is en et zal wal eine cultuur schok zien um truuk te komme en zien.maar de wets die holte koei steit nog steeds kloar en de wuurs met aanleng en m en ms en japanse mix ontvange.
we verheuge os op dien truukkomst.
dieke kus oet venlo -
29 Augustus 2010 - 08:46
Bruder:
Ha blieje, leuk verhaal!
Geniet nog van de laatste daagjes en alvast een goede reis terug!
-
29 Augustus 2010 - 10:42
Helma Cremers:
Franka, ben getroffen door al je bevindingen. Wens je een hele goede reis terug naar Venlo! -
29 Augustus 2010 - 21:49
Joan:
Nederland heeft je misschien gemaakt tot hoe je bent, maar Uganda zal zeker een deel uitmaken tot wie je nog zult zijn... Franka, ben echt trots op je dat je de mensen daar op jouw manier hebt kunnen helpen! Maar nu heb je wel weer even genoeg meegemaakt! Dussse... get your köntje over here! Tot snelll!! ;)
xxxxxxxxx -
31 Augustus 2010 - 14:07
Brrmmm:
Nice Frankie :)
-
04 September 2010 - 15:00
Benthe:
Wauw wat een mooi verhaal! Super!
''Ik heb hier heel veel geleerd en ik ben zeer dankbaar dat ik een half jaar hier heb mogen zijn.''
Dit vertelde je mij toen ik vertrok en deze zin zeg ik nog vaak tegen mezelf. Een super tijd en een geweldige ervaring, voor altijd!
Bedankt voor de leuke, interresanten, grappige en spannende verhalen!
Liefs xx -
09 September 2010 - 18:47
Ome Jan Tingeling:
hee frask det is eg vet super he wasse doa hebs metgemak ik gao morge ma weer gewoen werken he gr jan t. -
18 September 2010 - 21:03
Familie De Kleijnen:
hoi franka,
wij voelen toch een beetje (veel) heimwee naar Uganda, wanner we je "ik ga weg uit...." lezen. We herkennen het zo goed nu we zelf ook 4 weken in dit geweldige land hebben doorgebracht.
wij gingen weg uit het land waar de mensen alle tijd hebben om terug te keren naar het land waar de klok regeert.
groet
berny, amth, vera, brammert, ronald
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
