Vakantie en Oranje gekte in Uganda!

Hallo allemaal!

Na lange tijd eindelijk weer een update van de afgelopen weken in Uganda. Er is weer veel gebeurd dus ik geef weer een waarschuwing dat het een lang verhaal gaat worden!

Als eerste hebben we met de KisoBoka club meegedaan aan een kunstmanifestatie in Kampala. Hier komen allemaal lokale kunstenaars op af die hun kunstwerken proberen te verkopen. Bij de KisoBoka stand hadden verschillende jongeren van ADSN de kans om hun kunstwerken tentoon te stellen. Verder waren er natuurlijk ook verschillende dans- en muziekvoorstellingen. Na de kunstmanifestatie ging ik samen met Paul, Willem en Sjors naar ons hotel midden in het ontzettend hectisch stadscentrum van Kampala. Onvoorstelbaar hoe druk en chaotisch het verkeer van Kampala is. Er zijn geen stoplichten, honderden té volgeladen taxibusjes, overal voetgangers en natuurlijk de taxi brommertjes die overal tussendoor crossen. Over een afstand waar je normaal een kwartiertje over zou doen zijn wij anderhalf uur onderweg geweest tussen het schreeuwende en toeterende verkeer van Kampala. Wat een bijzondere ervaring! Dan ben ik toch zeker blij dat ik in het stukken relaxter Jinja woon. Omdat mijn ouders de dinsdag daarna aankwamen op Entebbe hadden Sjors en ik besloten om tot die tijd in Kampala te blijven om de stad een beetje te verkennen.
Op zondag hebben we het nationaal theater en het nationaal museum bezocht om toch ook even cultureel bezig te zijn in deze idiote Afrikaanse hoofdstad. Aangezien we al lang geen fastfood meer hadden gehad hadden we er ons op verheugd om in Kampala naar de Steers te gaan, een fastfood restaurant dat ik in Zuid-Afrika veel bezocht heb en waar ik toen ontzettend lekker gegeten heb. Helaas was de Steers in Kampala typisch Ugandees en dus niet meer dan een hamburgertje op een boterham met wat slappe frieten. Dus ik verheug me dan ook al ontzettend op een big mac. (en frietje speciaal, broodje dönner, harde broodjes, chocola en zo kan ik nog wel even doorgaan…)
Op de maandag in Kampala zijn we met de plattegrond in de hand naar een meertje gelopen dat in het echt veeeel verder was dan hoe het op het kaartje stond. We hebben dus maar ons leven geriskeerd en de boda boda terug genomen het centrum in. Op dinsdag hadden we ook echt genoeg Kampala gehad. De stad heeft totaal geen toeristische attracties, de infrastructuur kan nog niet een kwart aan van het verkeer dat er werkelijk gebruik van maakt en de mensen zijn er minder open en vriendelijk dan in Jinja. Maar hoe dan ook een bijzondere stad die ik niet snel zal vergeten. Na lange tijd wachten op de gids Jozef (ik ben ondertussen heel erg gewend aan het wachten op mensen hier) gingen Sjors en ik onderweg naar het vliegveld in Entebbe. Na een tijdje gewacht te hebben verschenen er 2 bekende vol bepakte mzungu’s. Vanaf hier begon de 2 weken durende rondreis door Uganda met mijn ouders.

Als eerste hadden we een overnachting in een superdeluxe hotel (nou vind ik tegenwoordig nogal snel iets superdeluxe maar dit hotel was echt héél erg luxe). Ik heb dan ook ontzettend genoten van mijn eerste warme douche in 3 maanden. Ik viel natuurlijk compleet achterover van de prijzen in het hotel. Hartstikke normale Europese prijzen maar vergeleken met wat ik hier dagelijks uitgeef toch een hele schok. Ook heb ik heerlijk geslapen in een niet ingedeukt schuimmatras.
De volgende dag op tijd op voor een lange rit naar nationaal park Murchison Falls. Onderweg keken vooral mijn ouders hun ogen uit al hobbelend over de zandwegen tussen de kleine dorpjes. De lemen hutjes, zwaaiende mensen, bergen afval, overheidsmensen met enorme geweren, kindjes met jerrycans vol water, mensen met alle denkbare voorwerpen dragend op hun hoofd en scheurende brommertjes blijven een indrukwekkend beeld. Onderweg naar het park maakten we een stop bij het Rhino sanctuary. Een project waarbij ze als doel hebben de neushoornen weer terug in de nationale parken van Uganda te krijgen. Door de oorlogen zijn deze beesten namelijk compleet uitgestorven in het wild in Uganda. Bij het Rhino sanctuary hebben ze 9 neushoornen die 24 uur per dag bewaakt worden tegen stropers. Na een korte wandeling in het bos hebben we er 3 gezien. Wat dus inhoud dat wij meer dan 30% van alle neushoornen van Uganda hebben gezien. Na het bezoek aan deze enorme beesten reden we verder naar Murchison Falls. Bij aankomst gingen we gelijk naar de top van de waterval waar we konden zien hoe de Nijl zich met miljoenen liters tegelijk door een smalle rots tientallen meters naar benden stort. Zeker een zeer indrukwekkend stukje natuur.
Na de overnachting in het luxe hotel kwamen we hier terecht in het Red Chilli Camp. Hier overnachten we in een krakkig huisje vol insecten en omringd door wrattenzwijnen. Hier heb ik dus duidelijk minder goed geslapen. Vooral ook omdat ik slechtoffer ben geworden van de zogenaamde ‘bed bugs’ en dus helemaal vol jeukende bultjes zat. De volgende ochtend hadden we onze eerste game drive (safari). Al rijdend door de savanne hebben we bavianen, giraffen, buffalo’s, olifanten en zelfs een luipaard gezien die snel uit de boom sjeesde toen die ons aan hoorde komen. Verder zagen we ook een leeuwin van een grote afstand. Maar onze gids/chauffeur was er eentje die zich (gelukkig) niet aan de regels hield en dus even snel op en neer off road naar de leeuwin toe reed die zich rustig liet fotograferen. In de middag hadden we een hele mooie boottocht waar we nog meer van het Afrikaanse wildleven konden genieten. We hebben heel veel nijlpaarden en bijzondere vogeltjes gezien. Ook zagen we nog krokodillen en nog meer indrukwekkende Afrikaanse olifanten en buffalo’s. Onze boottrip ging naar de plek waar de waterval neerkomt. Dus nadat we dag daarvoor aan de top hadden gestaan, zaten we nu dichtbij de bodem van de machtige Murchison Falls.

De volgende dag reden we al hobbelend tussen de kleine primitieve dorpjes na het kleine stadje Hoima. Hier kwamen we weer in een vrij luxe accommodatie terecht waar ze zelfs tv hadden zodat we de openingswedstrijd van het WK konden kijken. De dag daarna reden we verder naar Kibale Forest. Hier deden we in de middag een chimpansee tracking. Al rennend en klauterend door het bos met onze gids zagen we een chimpansee familie hoog in de bomen. Even later kreeg onze gids op z’n walkie talkie door dat er een stukje verder chimpansees op de grond zaten. Dus ging de vaart er weer in en renden we naar de plek waar we uiteindelijk oog in oog stonden met deze mensachtige apen.
Na onze bijzondere ontmoeting met de chimpansees gingen we naar onze accommodatie die werkelijk in the middle of nowhere was. Ze hadden letterlijk midden in de bush tussen het hoge riet wat grond weggekapt en wat huisjes neer gezet. We waren omsingeld door allerlei zoemende insecten en apengeschreeuw. Mijn vader zag zelfs nog een supergiftige spugende black cobra het riet in gluipen. Het was pikdonder en muisstil (op alle dierengeluiden na). Alhoewel ik op de 2de nacht bezoek kreeg van een muis! A Mouse in tha House! Ik was rustig mijn boek aant lezen toen ik een keer wat hoorde ritselen. Aangezien mijn huisje afgelegen lag kon het geluid alleen maar vanuit mijn kamer komen. En ja hoor zie ik daar zo’n rotmuis mijn kamer verkennen. Op het nachtkastje, in mijn rugzak, in mijn tasje snuffelen. Maar na de nodige hysterische noodkreten en spastische bewegingen van mij is het beestje er gelukkig vanzelf vandoor gegaan.
Ook hebben we een wandeling gedaan bij het Bigodi Swamp in de buurt van Kibale Forest. Tijdens onze wandeling konden we nog meer aapjes kijken. Zo hebben we onder andere de red tail monkeys, de black and white colobus monkeys, de red colobus monkeys en de l’hoest’s monkeys gezien. Wat een apenwereld! Verder was het een hele mooie wandeling in een mooi stukje natuur waar we ook nog tabakplanten, cacaoplanten en papyrusplanten hebben gezien. Overal waar je komt in Uganda is de natuur prachtig mooi en gevuld met interessante dieren. Na het moeras was het tijd voor het volgende nationale park; Queen Elizabeth National Park. Queen Elizabeth is hier in het verleden verschillende keren op bezoek geweest om het wildleven van Afrika te aanschouwen en vandaar dat het park na de Engelse koningin is vernoemd. Als eerste hebben we in QENP een boottochtje gedaan over Kazinga channel. Een natuurlijk kanaal tussen Lake Edward en Lake George. Ook tijdens deze boottocht hebben we onze ogen uitgekeken naar nijlpaarden, buffalo’s, krokodillen en ontelbare mooie vogeltjes. Het blijft ontzettend mooi de Afrikaanse dierenwereld van zo dichtbij in de vrije natuur te beleven. Dit keer verbleven we in een luxe tent met buitendouche en een toilet waar je na gebruik zand in moest strooien. De tenten lagen vlak bij het water dus we konden constant het geloei van de nijlpaarden horen.
De volgende ochtend gingen we op safari in het park. Na lang rondrijden hadden we uiteindelijk weer 3 leeuwinnen gespot. Omdat ze weer erg ver weg zaten ging onze gids weer even off road om de leeuwinnen van dichterbij te bekijken. Op de terug weg zagen we ook nog een leeuwin die zich in een cactusboom genesteld had. Niet de meest handige plek en het zag er ook erg oncomfortabel uit, deze poes was kennelijk niet een van de slimste aangezien er ook heel veel andere bomen die geen giftige prikkels hebben. Maar ja voor ons natuurlijk een uniek plaatje om gezien te hebben!
In de middag stond er een wandeling op het programma in een 100 meter diepe kloof. Het leek alsof de savanne hier in tweeën is gesplitst en in de kloof is een soort mini regenwoud ontstaan vol dieren. In deze kloof hebben we 4 uren rondgewandeld en over boomstammen geklommen voordat we eindelijk chimpansees hadden gezien. Ook zagen we weer andere aapjes en een pofadder (slang).
De volgende dag gingen we naar Ishasha, het zuidelijk deel van het Queen Elizabeth National Park. Dit gebied staat bekend om zijn boomklimmende leeuwen (en dus geen domme cactusklimmende leeuwen). De 2 uren zoeken zagen we uiteindelijk 2 leeuwinnen als tamme poesjes luieren in een boom. Heel bijzonder om te zien hoe tam en schattig deze beesten zijn terwijl ze natuurlijk niet voor niets wrede jagers worden genoemd. Het leek echt alsof je gewoon uit kon stappen en ze dan kon aaien, uiteraard hebben we dit niet geprobeerd maar zijn we er na een paar foto’s gemaakt te hebben vanuit de auto gewoon vandoor gegaan.

Toen gingen we naar Lake Bunyonyi, het meer waar ik eerder mijn verblijf in Uganda samen met Benthe, Janneke, Sjors, Paul en Willem een weekje naar toe ben geweest. Onderweg in de auto deden we niks anders dan zwaaien naar de mensen in de primitieve dorpjes langs de weg. Als ze een auto horen gaan ze allemaal aan de kant staan kijken wie er voorbij komt. En als ze dan blanke zien beginnen vooral de kindjes heel enthousiast te roepen en te zwaaien. Aangekomen bij Lake Bunyonyi gingen we met een bootje naar onze accommodatie op een eilandje in het meer. Hier hebben we een beetje rondgewandeld en gegeten en verder eigenlijk niet veel gedaan onder het mom van rusten en voorbereiden op de grote gorilla tracking 2 dagen later. Dus de volgende dag gingen we naar Kisoro, het dorpje in de buurt van Bwindi National Park, het leefgebied van de Mountain gorilla’s. Het westen van Uganda is enorm bergachtig en wordt dan ook het Zwitserland van Uganda genoemd. Overal waar je kijkt zie je bergen en hoe de vruchtbare grond van deze bergen bewerkt wordt door de plaatselijke bevolking. Werkelijk heel mooi om te zien allemaal, het is zo mooi dat het op sommige stukken gewoon nep lijkt, je kan je eigen ogen bijna niet geloven.
In Kisoro verbleven we in Travellers Rest, een hotel dat bekend staat als tijdelijke woonplek voor verschillende onderzoekers die zich bezig hielden met de gorilla’s. Hier hebben we een aantal bijzondere mensen leren kennen waaronder een Zeeuws koppel dat niets liever deed dan aan iedereen foto’s laten zien die ze gemaakt hadden van giraffen en vogeltjes.
De volgende dag moesten we al heel vroeg opstaan om door te rijden naar de plek vanaf waar onze gorilla tracking zou beginnen. De mountain gorilla’s zijn wereldwijd alleen te zien in Uganda, Rwanda en Congo. En hun leefgebied staat erg onder druk omdat de plaatselijke bevolking de bossen kapt om de grond te bewerken. Dankzij het toerisme kan het Ugandese Wildlife Fonds geld vergaren om de grond te beschermen waardoor de gorilla’s kunnen blijven bestaan in dit gebied. Wij zouden een groep gorilla’s bezoeken die ze de Nkuringo groep noemen. Voordat we vertrokken mochten we elk een drager uitzoeker. Deze draagt dan je rugzak en helpt je met het beklimmen en afdalen van de bergen en het overwinnen van de prikkelende struiken. Elke dag mogen er maximaal 8 toeristen de gorilla’s bezoeken. Onze groep bestond uit wij 3, nog 2 andere Limburgers en 3 Oekraïners van wie er eentje sprekend op mister Bean leek! Na 3 uurtjes wandelen en klimmen kwamen we aan bij de gorilla’s. Ze kwamen erg dichtbij, tot op wel 1,5 meter afstand. En ik kan je garanderen dat die apen erg groot en indrukwekkend zijn als ze zo voor je neus staan! Ik vond vooral heel bijzonder om te zien hoe menselijk ze zijn. Hun oren, hun handen en voeten precies zo als die van ons. (en ik bedoel hier niemand mee te beledigen). Na een klein uurtje te hebben doorgebracht met de gorilla’s begonnen we aan de zeer vermoeiende terugweg de bergen op. In totaal hebben we er 7 uren over gedaan maar het was zeker de moeite waard! Aan het einde van de dag kregen we ook nog heel officieel een certificaat uitgereikt dat we de Nkuringo gorilla’s bezocht hebben. Helemaal uitgeput kwamen we aan bij de volgende accommodatie waar we uitzicht hadden op het drielandenpunt van Oost Afrika. Een grote vulkanische berg die gedeeltelijk in Rwanda, Congo en Uganda ligt.
Als laatste van de reis gingen we naar Lake Mburo, al rijdend naast vluchtelingenkampen en dorpjes kwamen we aan in het nationaal park. Onderweg ging ook nog een band lek maar een geluk bij een ongeluk gebeurde dit vlak voor een tankstation in Mbarara waardoor we niet lang opgehouden werden. In Lake Mburo hadden we een zeer luxe slaapplek met uitzicht op een drinkplek voor de dieren. Vanuit ons huisje konden we dus verschillende wilde dieren zien genieten van een verkoelend slokje water. In Lake Mburo National Park zijn weinig gevaarlijke dieren waardoor dit het enige park is in Uganda waar je een wandelsafari kunt doen. In de avond kon ik moeilijk slapen omdat mijn tent omringd was met allemaal kleine aapjes! Alsof ze het express deden plaagden ze me door allerlei fratsen uit te halen op mijn tentdak. In de ochtend deden we een wandelsafari, samen met een bewapende gids die alles van het Nederlandse voetbalelftal afwist. Tijdens de wandeling zagen we zebra’s, topi’s, elanden en nog allerlei andere antilopen. Heel bijzonder om lopend deze Afrikaanse dieren te bekijken. Toen zat de reis door Uganda erop, na een nachtje in een hotel in Kampala zijn we doorgereden naar Jinja waar m’n ouders kennis hebben gemaakt met mijn dagelijks leven hier in Uganda. De eerste dag hebben we in de ochtend een city tour gedaan in Jinja, dezelfde city tour die ik in het begin toen ik hier was ook heb gemaakt samen met Benthe, Janneke en Sjors. De city tour wordt geleid door een van de jongens van ADSN, Francis, en brengt je op plekken waar toeristen eigenlijk niet komen. Zo gingen we op bezoek op de markt van de blacksmits van Jinja. Dit zijn arbeiders die zich bezig houden met het hergebruiken van afval. Van rotzooi die wij in Nederland weg zouden gooien maken zij heel vakkundig allerlei nieuwe dingen. Indrukwekkend om te zien wat deze mensen allemaal kunnen en hoe veel wij eigenlijk weg gooien in Europa. Ook gingen we de centrale markt op en hebben we slippers laten maken van autobanden. In de middag gingen we naar de plek die Jinja uniek maakt; the source of the Nile, de werkelijke oorsprong van de langste rivier ter wereld. Met een bootje gingen we naar de plek waar de Nijl uit het Victoriameer komt. Tegelijkertijd werd ons boottochtje natuurlijk weer gevuld met allerlei mooie vogeltjes.
De volgende dag gingen we naar Bujagali Falls, de heftige stroomversnelling waar rafters voorbij komen en in de middag naar Kimasa. Kimasa is een samensmelting van drie dorpen dat wordt geleid door burgemeester Paul Okello. De dorpen zijn erg arm en de mensen wonen in zeer primitieve omstandigheden. Maar een bezoek aan Kimasa is altijd onvergetelijk zo ook deze keer. We werden hier allerhartelijkst verwelkomt door de burgemeester en een hele commissie bestuursleden. Ze vonden het allemaal verschrikkelijk bijzonder dat ik mijn ouders had meegenomen naar hun dorpje, ze waren heel erg vereerd. En als eerste kregen we dan ook een flesje frisdrank. Maar niet voor dat het gezegend werd, tijdens het openen van de flesjes spoot een van de flesje alle frisdrank over de tafel. Hieruit werd dus geconcludeerd dat het flesje niet goed gezegend was en er moest een nieuwe komen. Eerst gingen ze vertellen over Kimasa, met welke projecten ze allemaal bezig waren en met welke uitdagingen ze te maken hadden. De burgemeester en andere bestuursleden hebben een ontzettend goed gevoel voor humor waardoor we ook verschillende keren met z’n allen in een deuk lagen. Ze spraken vooral ook veel over Nederland omdat Kimasa gesteund wordt door verschillende Nederlandse organisaties. Ze zijn zo ontzettend dankbaar voor alles wat ze hebben en ze geloven ongeveer dat Nederlanders wandelende goden op aarde zijn. Na deze komische bijeenkomst met de VIP’s van Kimasa werden we nog getrakteerd op een dans- en muziekvoorstelling van de plaatselijke toneelgroepjes.
Mijn ouders’ bezoek aan Jinja zou natuurlijk niet compleet zijn zonder een bezoek aan de pittige oprichtster van Balidha Bene (de school waar ik les geef). Alba was een dag van te voren terug gekomen van vakantie in Italië en was dus nog gestresster dan normaal. Op deze manier hebben mijn ouders meteen een goed beeld gekregen van deze fanatieke 70 jaar oude dame en haar bijzondere werkwijze. In de middag waren we toe aan ontspanning en zijn we dus lekker gaan zwemmen bij Jinja Nile Resort. Verder zijn we nog bij Paul en Willem op bezoek geweest en bij de Mugagga Boys. En toen zat de vakantie voor mijn ouders er al weer op! Op zondagochtend zijn Sjors en ik (na een avondje stappen omdat Eddie naar Nederland vertrok) meegereden naar het vliegveld in Entebbe. Na een laatste lunch op het strand aan het Victoriameer zijn ze na een denk ik toch wel hele mooie en bijzondere vakantie terug gevlogen naar het zo andere Nederland.

Na de vakantie kwam kon voor mij het ‘normale’ leven weer beginnen. En ik werd meteen met mijn neus op de feiten gedrukt met een stapel was van 3 weken die ik allemaal met hand schoon moest schrobben. Ja dat is een van de dingen die ik zeker niet ga missen van Uganda!! Geniale uitvinding, zo’n wasmachine. Verder was ik blij deze week weer terug te zijn bij ADSN, alle meisjes hadden me heel erg gemist en waren bang dat ik stiekem terug naar Nederland was gegaan. Ik heb ze alle vakantiefoto’s laten zien en grappig om te vernemen dat de meeste mensen hier niet eens weten hoe een olifant of een leeuw er in het echt uitzien. Ze waren helemaal onder de indruk van de foto’s van hun eigen land. Ik heb mijn afwezigheid goed gemaakt door ze allemaal de nagels te lakken. En natuurlijk ben ik deze week ook weer lekker op stap geweest in Sombrero’s samen met Gretha, Renate, Sjors en de Ugandese vrienden.
Ook zijn Sjors en ik nog op bezoek geweest bij de kleuterschool waar Francis les geeft, we mochten een les bijwonen en de kinderen vonden het natuurlijk superleuk dat er een keer 2 mzungu’s bij ze in de klas zaten. Volgende week begin ik weer met lesgeven bij Balidha Bene en ga ik weer eens een kijkje nemen bij het hotel in Walakuba.

In Nederland zal na de overwinning van gisteren wel helemaal het Oranje feest zijn uitgebroken. Wel jammer dat ik er niet bij kan zijn maar ik moet zeggen dat ze er hier ook wat van kunnen! We gingen de wedstrijd tegen Brazilië kijken bij onze vrienden in Bugembe (klein voorstadje van Jinja). Hier heeft Paul, een van de jongens waar we mee omgaan, een zaaltje met een tv en wat bankjes. Sjors, Gretha en ik kwamen in vol oranje ornaat aan in dit zaaltje waar in het begin de meningen nog verdeeld waren over wie moest winnen. Maar nadat wij uit volle borst het Wilhelmus hadden meegezongen waren de meeste toch voor Nederland. En wat een enthousiasme! Ze dansten, trommelden, schreeuwden Holland, Holland en vierden feest alsof ze zelf Nederlanders waren. En wij waren natuurlijk de Oranje helden en werden door iedereen gefeliciteerd. Wij vonden het superleuk om zo tussen de Afrikanen de overwinning van ons thuisland te beleven en te vieren. Ook al waren we de enige Nederlanders in de weide omgeving. In de avond natuurlijk nog op stap geweest en nu ben ik brak en ga ik zo een dutje doen!!!

Nou, hier ga ik het bij laten en ik wens verder iedereen in Nederland een heel fijn Oranje feest en tot de volgende keer!!!

Veel liefs,
Franka