Een nieuw bericht uit Uganda
Door: frankainuganda
Blijf op de hoogte en volg Franka
09 Augustus 2010 | Oeganda, Jinja
Hallo allemaal!!!
Er is weer van alles gebeurt de afgelopen weken dus ik zal maar weer bij het begin beginnen…
De groepsreis van SAMEN bestaat uit 10 jongeren die steeds met z’n tweeën bij een project mee hebben gedraaid. Waaronder ook ADSN. De jongens en meiden van ADSN vinden het natuurlijk super interessant al die bezoekers. Met het eerste groepje hebben we samen met wat jongens en meiden van ADSN een uitstapje gemaakt naar de bron van de Nijl. Met de hele groep kwamen we na een flinke wandeling aan bij het KingFisher Resort. Een luxe resort voor toeristen. De straatjongens en meiden van ADSN keken uiteraard hun ogen uit op dit luxe vakantieoord. En toen ze een groepje dikke behaarde Engelsen in het zwembad zagen plonsen kwamen ze niet meer bij van het lachen.
Nadat ze getrakteerd waren op frisdrank stapten we met z’n allen in een bootje om naar ‘the source of the Nile’ te varen. Het was een supergezellig uitstapje waar de jongens en meiden (en wij uiteraard ook) ontzettend van genoten hebben. Ze waren het hele tripje super uitbundig en hebben de week erna flink lopen opscheppen tegenover degene die niet mee waren.
Met de groep van SAMEN zijn we ook naar de depot geweest, de hangplek op straat van de jongeren. Altijd als je hier komt wordt je verwelkomt door een lucht van benzine, lijm en wiet. De jongens zijn vaak zo onder de invloed dat ze alleen maar wat staan te giechelen of voor zich uit liggen te staren.
Doordat we veel met straatjongens bezig zijn komen dagelijks bekende tegen op straat. Op een keer liep ik alleen over straat toen een groepjes van 3 bekende straatjongens me riep. Ze kwamen na me toe en beginnen me enthousiast te begroeten. Zoals overal in Uganda stond ook hier in de buurt een politie agent uiteraard bewapend met een groot geweer. Deze stond al in de aanval toen ik net op tijd duidelijk maakte dat alles goed was en dat deze jongens mijn mukwano’s (vrienden) zijn.
Altijd op straat komen we dus wel bekende straatjongeren tegen. Het vaakst zien we David en Shafiek. Twee jongetjes van rond de 12 jaar die altijd op Mainstreet hangen. Ze leven van de mzungu’s die ze eten en drinken geven. Ze snuiven geen lijm of benzine en zien er altijd redelijk netjes uit. Ze kennen alle blanken en weten precies hoe ze zich moeten gedragen om te krijgen wat ze willen. Ik en Sjors liepen al spelend met de jongetjes over straat toen er een vrouw naar ons toe kwam en vroeg; “ah that’s nice, you like children”. Waarop wij bevestigend antwoordde. Daarna vroeg ze ”So than I can give you one?”. En zo krijg je hier regelmatig kinderen aangeboden.
Met David zijn we ook nog naar CRO gegaan, dit is een organisatie voor straatkinderen onder de 16. David is een hele slimme jongen maar is nooit echt naar school geweest. Via deze organisatie kan hij de kans krijgen om weer naar school te gaan. Na de hele middag gepraat te hebben met de directrice van CRO hadden we afgesproken dat hij maandag terug zou komen en dat ze dan zouden kijken hoe ze hem terug op school kunnen krijgen. Hij heeft namelijk al 2 kansen gehad maar is gestopt met school omdat hij er geen eten kreeg en dus liever de straat opging. Helaas is David op maandag niet op komen dagen en kan ik alleen maar hopen dat hij op een dag toch echt beseft dat ie over een paar jaar niet meer zo schattig is dat mzungu’s zich over hem ontfermen.
Omdat ik een drukke week had, had ik me al de hele tijd verheugd op zaterdag. Ik dacht; ik ga alleen maar lekker uitslapen, wassen, lezen en verder helemaal niets doen behalve chillen. Maar de dag bleek heel anders te verlopen…
Al in de ochtend werd ik gebeld door een vriendin. Ze werd beschuldigd van het stelen van een portemonnee en zat in de cel. Dus ik en Sjors er naar toe om te kijken wat we voor haar konden betekenen. We kwamen aan bij het politiebureau en vonden haar samen met het zogenaamde ‘slachtoffer’ die dus beweerde dat zij zijn portemonnee gestolen had. Een mzungu jongen uit Engeland. Hij zat al de hele nacht en de hele ochtend op het politiebureau om te wachten op zijn police report dat hij nodig heeft voor de verzekering aangezien hij ook z’n identiteitsbewijs en rijbewijs in de portemonnee had zitten. Hij was dus nogal redelijk gefrustreerd omdat hij alleen maar een papiertje nodig had en daar al uren op zat te wachten en de volgende dag naar Kenia zou vertrekken. Mijn vriendin beweerde natuurlijk dat zij die portemonnee niet gestolen gehad. Na 2 uren te zijn bezig geweest met vragen stellen, wachten en wachten besloten er een paar politie agenten om mij lastig te gaan vallen. Ze riepen me op een kantoortje en begonnen me vervolgens uitgebreid te verhoren. Wie ik ben, wat ik doe, waar ik vandaan kom, wanneer ik weg ga etc etc. Ik moest mijn paspoort gaan halen en zo snel mogelijk terug komen maar niet voordat ze al mijn gegevens hadden genoteerd en bedreigd hadden me te laten oppakken als ik niet binnen 20 minuten terug was. Nadat ik terug was met mijn paspoort en ze dat met z’n allen grondig bestudeerd hadden kwamen ze tot de conclusie dat ze me voor de rechter gingen slepen aangezien ik een toeristenvisum heb en geen vrijwilligersvisum. De moed zakte me natuurlijk onmiddellijk in de schoenen omdat ze hiermee ook duidelijk maakte dat ik zo snel had land niet zou kunnen verlaten. Uiteindelijk hebben ze me 3 uren lastig gevallen met nutteloze vragen en dreigementen. Het hele verhaal eindigde met tevergeefse versierpogingen en een briefje met het telefoonnummer van de politie en dat ik maar moest bellen zodat we een keer samen wat konden gaan drinken. Ze waren zich dus letterlijk aan het vervelen en hadden besloten om een mzungu maar eens flink lastig te gaan vallen, helaas was ik net in de buurt. Ik zag ze gewoon uit hun raampje naar buiten gluren op zoek naar blanke mensen om te irriteren. Op het laatst vroegen ze natuurlijk ook nog hoeveel geld ik bij me had. Gelukkig had ik op dat moment helemaal niets bij me want anders was ik het sowieso kwijt geweest.
Na 5 fantastische uren bij het politiebureau stond ik met knikkende knieën weer buiten. Vervolgens ging ik naar de kliniek want Harrie, de grote man achter SAMEN, dus van de groepsreis maar ook degene die heeft geregeld dat ik nu hier ben was erg ziek geworden. Samen met Sjors heb ik 4 uren aan zijn bed gezeten en hebben we hem eten proberen te geven en ervoor gezorgd dat ie zichzelf niet verwonde tijdens een soort van epileptische aanvallen die hem om die paar minuten overvielen. Hij verloor steeds zijn bewustzijn en was erg zwak. Op zondag is Harrie naar het Internationaal Ziekenhuis in Kampala gebracht waar hij vervolgens op maandagochtend overleden is. Het nieuws overviel iedereen, ondanks we wisten dat hij erg ziek was had niemand verwacht dat hij zou sterven. De jongeren van de groepsreis waren natuurlijk erg aangedaan door het overlijden van Harrie maar natuurlijk ook Paul en Willem, die Harrie al tientallen jaren kennen. Ook ik was zeer geschokt omdat Harrie degene is die mij hier heeft gebracht en nu komt hij zelf langs en overleeft ie het niet. Harrie is 78 jaren geworden en is in Kampala gestorven aan een hartinfarct.
Op dinsdag zijn we naar het ziekenhuis in Kampala gegaan om afscheid te nemen van Harrie en toen we terug kwamen was er een dienst georganiseerd in een kerk in Jinja.
De laatste tijd zijn er dus nogal wat vervelende dingen gebeurt maar ondanks alles geniet ik nog steeds van mijn verblijf in Uganda. Alhoewel ik wel steeds meer begin te verlangen naar al die heerlijke westerse dingen zoals warm water uit de kraan, wasmachines en tv. De laatste weekjes zijn ingegaan en ik ga proberen nog zo veel mogelijk leuke dingen te doen met alle mensen van hier. Ondertussen hebben we afscheid genomen van Gretha die na een verblijf van 2 maanden terug naar Nederland is en hebben we de moeder van Sjors met 2 vriendinnen verwelkomd die hier 3 weken op bezoek komen.
Verder kwam ik erachter dat de twee straatjongens, David en Shafiek terecht zijn gekomen bij de Mugagga Boys! Ik ben ze gisteren op gaan zoeken en ze zeggen dat ze het naar hun zin hebben in het weeshuis. Als ze besluiten om niet weg te rennen terug de straat op kunnen ze in september naar school. Ook zijn we een bezoekje gaan brengen aan Father Pikafet. Een Nederlandse priester die allerlei projecten heeft opgezet in Bujala, een dorpje in de buurt van Jinja. Hij heeft daar een heel mooi huis gebouwd en veel stukken grond gekocht waar hij de gemeenschap mee stimuleert om duurzaam zelfvoorzienend te zijn. Een zeer interessant bezoekje aan weer een prachtig klein dorpje hier in Uganda…
Dit was het weer voor deze keer!
Groetjes,
Franka
Er is weer van alles gebeurt de afgelopen weken dus ik zal maar weer bij het begin beginnen…
De groepsreis van SAMEN bestaat uit 10 jongeren die steeds met z’n tweeën bij een project mee hebben gedraaid. Waaronder ook ADSN. De jongens en meiden van ADSN vinden het natuurlijk super interessant al die bezoekers. Met het eerste groepje hebben we samen met wat jongens en meiden van ADSN een uitstapje gemaakt naar de bron van de Nijl. Met de hele groep kwamen we na een flinke wandeling aan bij het KingFisher Resort. Een luxe resort voor toeristen. De straatjongens en meiden van ADSN keken uiteraard hun ogen uit op dit luxe vakantieoord. En toen ze een groepje dikke behaarde Engelsen in het zwembad zagen plonsen kwamen ze niet meer bij van het lachen.
Nadat ze getrakteerd waren op frisdrank stapten we met z’n allen in een bootje om naar ‘the source of the Nile’ te varen. Het was een supergezellig uitstapje waar de jongens en meiden (en wij uiteraard ook) ontzettend van genoten hebben. Ze waren het hele tripje super uitbundig en hebben de week erna flink lopen opscheppen tegenover degene die niet mee waren.
Met de groep van SAMEN zijn we ook naar de depot geweest, de hangplek op straat van de jongeren. Altijd als je hier komt wordt je verwelkomt door een lucht van benzine, lijm en wiet. De jongens zijn vaak zo onder de invloed dat ze alleen maar wat staan te giechelen of voor zich uit liggen te staren.
Doordat we veel met straatjongens bezig zijn komen dagelijks bekende tegen op straat. Op een keer liep ik alleen over straat toen een groepjes van 3 bekende straatjongens me riep. Ze kwamen na me toe en beginnen me enthousiast te begroeten. Zoals overal in Uganda stond ook hier in de buurt een politie agent uiteraard bewapend met een groot geweer. Deze stond al in de aanval toen ik net op tijd duidelijk maakte dat alles goed was en dat deze jongens mijn mukwano’s (vrienden) zijn.
Altijd op straat komen we dus wel bekende straatjongeren tegen. Het vaakst zien we David en Shafiek. Twee jongetjes van rond de 12 jaar die altijd op Mainstreet hangen. Ze leven van de mzungu’s die ze eten en drinken geven. Ze snuiven geen lijm of benzine en zien er altijd redelijk netjes uit. Ze kennen alle blanken en weten precies hoe ze zich moeten gedragen om te krijgen wat ze willen. Ik en Sjors liepen al spelend met de jongetjes over straat toen er een vrouw naar ons toe kwam en vroeg; “ah that’s nice, you like children”. Waarop wij bevestigend antwoordde. Daarna vroeg ze ”So than I can give you one?”. En zo krijg je hier regelmatig kinderen aangeboden.
Met David zijn we ook nog naar CRO gegaan, dit is een organisatie voor straatkinderen onder de 16. David is een hele slimme jongen maar is nooit echt naar school geweest. Via deze organisatie kan hij de kans krijgen om weer naar school te gaan. Na de hele middag gepraat te hebben met de directrice van CRO hadden we afgesproken dat hij maandag terug zou komen en dat ze dan zouden kijken hoe ze hem terug op school kunnen krijgen. Hij heeft namelijk al 2 kansen gehad maar is gestopt met school omdat hij er geen eten kreeg en dus liever de straat opging. Helaas is David op maandag niet op komen dagen en kan ik alleen maar hopen dat hij op een dag toch echt beseft dat ie over een paar jaar niet meer zo schattig is dat mzungu’s zich over hem ontfermen.
Omdat ik een drukke week had, had ik me al de hele tijd verheugd op zaterdag. Ik dacht; ik ga alleen maar lekker uitslapen, wassen, lezen en verder helemaal niets doen behalve chillen. Maar de dag bleek heel anders te verlopen…
Al in de ochtend werd ik gebeld door een vriendin. Ze werd beschuldigd van het stelen van een portemonnee en zat in de cel. Dus ik en Sjors er naar toe om te kijken wat we voor haar konden betekenen. We kwamen aan bij het politiebureau en vonden haar samen met het zogenaamde ‘slachtoffer’ die dus beweerde dat zij zijn portemonnee gestolen had. Een mzungu jongen uit Engeland. Hij zat al de hele nacht en de hele ochtend op het politiebureau om te wachten op zijn police report dat hij nodig heeft voor de verzekering aangezien hij ook z’n identiteitsbewijs en rijbewijs in de portemonnee had zitten. Hij was dus nogal redelijk gefrustreerd omdat hij alleen maar een papiertje nodig had en daar al uren op zat te wachten en de volgende dag naar Kenia zou vertrekken. Mijn vriendin beweerde natuurlijk dat zij die portemonnee niet gestolen gehad. Na 2 uren te zijn bezig geweest met vragen stellen, wachten en wachten besloten er een paar politie agenten om mij lastig te gaan vallen. Ze riepen me op een kantoortje en begonnen me vervolgens uitgebreid te verhoren. Wie ik ben, wat ik doe, waar ik vandaan kom, wanneer ik weg ga etc etc. Ik moest mijn paspoort gaan halen en zo snel mogelijk terug komen maar niet voordat ze al mijn gegevens hadden genoteerd en bedreigd hadden me te laten oppakken als ik niet binnen 20 minuten terug was. Nadat ik terug was met mijn paspoort en ze dat met z’n allen grondig bestudeerd hadden kwamen ze tot de conclusie dat ze me voor de rechter gingen slepen aangezien ik een toeristenvisum heb en geen vrijwilligersvisum. De moed zakte me natuurlijk onmiddellijk in de schoenen omdat ze hiermee ook duidelijk maakte dat ik zo snel had land niet zou kunnen verlaten. Uiteindelijk hebben ze me 3 uren lastig gevallen met nutteloze vragen en dreigementen. Het hele verhaal eindigde met tevergeefse versierpogingen en een briefje met het telefoonnummer van de politie en dat ik maar moest bellen zodat we een keer samen wat konden gaan drinken. Ze waren zich dus letterlijk aan het vervelen en hadden besloten om een mzungu maar eens flink lastig te gaan vallen, helaas was ik net in de buurt. Ik zag ze gewoon uit hun raampje naar buiten gluren op zoek naar blanke mensen om te irriteren. Op het laatst vroegen ze natuurlijk ook nog hoeveel geld ik bij me had. Gelukkig had ik op dat moment helemaal niets bij me want anders was ik het sowieso kwijt geweest.
Na 5 fantastische uren bij het politiebureau stond ik met knikkende knieën weer buiten. Vervolgens ging ik naar de kliniek want Harrie, de grote man achter SAMEN, dus van de groepsreis maar ook degene die heeft geregeld dat ik nu hier ben was erg ziek geworden. Samen met Sjors heb ik 4 uren aan zijn bed gezeten en hebben we hem eten proberen te geven en ervoor gezorgd dat ie zichzelf niet verwonde tijdens een soort van epileptische aanvallen die hem om die paar minuten overvielen. Hij verloor steeds zijn bewustzijn en was erg zwak. Op zondag is Harrie naar het Internationaal Ziekenhuis in Kampala gebracht waar hij vervolgens op maandagochtend overleden is. Het nieuws overviel iedereen, ondanks we wisten dat hij erg ziek was had niemand verwacht dat hij zou sterven. De jongeren van de groepsreis waren natuurlijk erg aangedaan door het overlijden van Harrie maar natuurlijk ook Paul en Willem, die Harrie al tientallen jaren kennen. Ook ik was zeer geschokt omdat Harrie degene is die mij hier heeft gebracht en nu komt hij zelf langs en overleeft ie het niet. Harrie is 78 jaren geworden en is in Kampala gestorven aan een hartinfarct.
Op dinsdag zijn we naar het ziekenhuis in Kampala gegaan om afscheid te nemen van Harrie en toen we terug kwamen was er een dienst georganiseerd in een kerk in Jinja.
De laatste tijd zijn er dus nogal wat vervelende dingen gebeurt maar ondanks alles geniet ik nog steeds van mijn verblijf in Uganda. Alhoewel ik wel steeds meer begin te verlangen naar al die heerlijke westerse dingen zoals warm water uit de kraan, wasmachines en tv. De laatste weekjes zijn ingegaan en ik ga proberen nog zo veel mogelijk leuke dingen te doen met alle mensen van hier. Ondertussen hebben we afscheid genomen van Gretha die na een verblijf van 2 maanden terug naar Nederland is en hebben we de moeder van Sjors met 2 vriendinnen verwelkomd die hier 3 weken op bezoek komen.
Verder kwam ik erachter dat de twee straatjongens, David en Shafiek terecht zijn gekomen bij de Mugagga Boys! Ik ben ze gisteren op gaan zoeken en ze zeggen dat ze het naar hun zin hebben in het weeshuis. Als ze besluiten om niet weg te rennen terug de straat op kunnen ze in september naar school. Ook zijn we een bezoekje gaan brengen aan Father Pikafet. Een Nederlandse priester die allerlei projecten heeft opgezet in Bujala, een dorpje in de buurt van Jinja. Hij heeft daar een heel mooi huis gebouwd en veel stukken grond gekocht waar hij de gemeenschap mee stimuleert om duurzaam zelfvoorzienend te zijn. Een zeer interessant bezoekje aan weer een prachtig klein dorpje hier in Uganda…
Dit was het weer voor deze keer!
Groetjes,
Franka
-
09 Augustus 2010 - 14:55
Alien:
Mien god!
Franka ik ben zoo blij als je weer terug op die nederlandse aardbodem bent!
Ik tel de dagen af!
XX -
09 Augustus 2010 - 16:46
Sanne:
We zullen de lekkere hapjes voor je klaarzetten ;)
xx -
09 Augustus 2010 - 22:33
Meral:
Poeee wat maak jij een dingen mee zeg!geniet nog vrouwtje! En hou je taai!
Xxx -
10 Augustus 2010 - 11:51
Benthe:
Twee nieuwe Mugaga boys!!! nice!
Jan en ik hadden het er vanochtend nog over, wij zijn al weer 2 maanden, al lijkt het vorige week dat ik nog over de mainstreet liep!
Maar dit betekend dus ook dat jullie al bijna terug komen!
Laatste weekjes! Geniet ervan!
Eet nog maar lekker veel samosas. Over een paar staat er weer hela-curry, bigmac en bitterballen op het menu!
Liefs x -
12 Augustus 2010 - 18:54
Crash:
nog effe en alle lekkere dingskes en luxe zien weer veurhande.en auk de holte koei w8 vol ongeduld.ik zeen dig gauw en geniet nog ma effe van alles.
xxx crash -
16 Augustus 2010 - 13:50
Bruder:
Ha meid, jammer dat er zulke vervelende dingen zijn gebeurd. Wel mooi om te lezen dat je wel de leuke dingen blijft waarderen! Groetjes en tot over een paar weken!
-xxxx- -
17 Augustus 2010 - 08:20
Shoe:
Frenchy, wat een belaevenissen zeg! Kom maar weer gauw truuk! Maar iers nog een Ugandees verjaardagsfessa!
xxx -
17 Augustus 2010 - 09:20
Oma Ria :
hallo franka nu schiet de tijd op komje weer gauw thuis oma ver langt er na zal je bellen met jou verjaardag om half 9 savonds heb weer alles gelezen mooi brief tot donderdag dikke zoen oma -
18 Augustus 2010 - 10:05
Masha:
Nou ik kan me voorstellen dat bedreigt worden door politie agenten geen pretje is. Opeens veel onverwachte dingen meegemaakt maar ik hoop dat jij je flink houdt want het is niet meer lang. Voor mij is het nog maar 4 dagen!!!
Geniet van de tijd die je er nog hebt en laat je niet gek maken!!
Dikke knuffel lieve frash! -
18 Augustus 2010 - 14:51
Lily:
Geniet er nog even van.Fijne reis terug en als je thuis weer bekomen bent kom dan een piefke paffen met dien alde collega. -
20 Augustus 2010 - 19:07
Patries:
Nou zeg inderdaad erg verveldende dingen maar daar tegenover ook hele mooie natuurlijk. Heb genoten van je geweldige verhalen en foto's de afgelopen maanden. Nog veel plezier voor laatste dagen daar en alvast een hele goeie reis terug. -
20 Augustus 2010 - 19:09
Patries:
Oeps ik was iets te snel zie net dat je gister jarig was. Alsnog van Harte Gefeliciteerd hoop dat je een leuke dag had.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
